Исторический форум: история России, всемирная история

Апология в письменном виде (=объяснительная записка) Александра Ипсиланти перед новым русским царём (Николаем Первым), написанная им 2 (14) января 1828 года, за несколько дней до своей смерти, чтобы постараться извиниться за свои действия перед царём, и оправдаться (одна из форм унижения - особенно учитывая то, что Ипсиланти был при смерти, и умер 19 (31) января 1828 года). Иоанн Филимон, "Опыт написания истории Греческой Революции", том 2, стр. 224 - 228:

 

« Μεγαλειότατε,
«Μετά εξαετή φυλάκισιν απελευθερωθείς επί τέλους, πρώτην ανάγ
κην αισθάνομαι εν τη καρδία μου, όπως μέχρι των ποδών του θρόνου
της υμετέρας Αυτοκρατορικής Μεγαλειότητος προσφέρω τας εις ευεργε
σίαν τοιαύτην οφειλομένας ευχαριστίας. Βαθέως εν τη καρδία μου κε
χαραγμένη υπάρχουσα, η ανάμνησις της υμετέρας Μεγαλειότητος εσε
ται διά παντός το ελατήριον, όπερ θέλει κινείν την ζωήν μου εις πράξεις
αξίας του ευεργέτου μου. Αλλ' η απελευθέρωσις αύτη, Μεγαλειό
τατε, εις ην αξιώσαντες συνηνέσατε χωρίς περιορισμού, μοι απεδόθη
ατελής, εφ' όσον η Αυστριακή κυβέρνησις συνήνεσεν απαιτήσασα παρ' έ
μου τον επί τιμή λόγον, ότι ουκ απελεύσομαι της επικρατείας αυτής,
Κατηναγκασμένος υπό της ελεεινής καταστάσεως της υγείας μου, όπως
διά πάσης θυσίας εξέλθω της φυλακής μου, αλλ' έτι μάλλον υπό της ελ
πίδος τρεφόμενος, ότι απολαύσω την ισχυράν προστασίαν της υμετέρας
Αυτοκρατορικής Μεγαλειότητος, ευρισκόμενος εν θέσει κατά τα αισθή
ματά μου οδυνηροτέρα της προτέρας, υπεσχέθην, Μεγαλειότατε,
ό,τι απ' εμού έζητήθη. Και ιδού ότι κατεδικάσθην εις την εκμηδένι
σιν και εις την δυστυχίαν, όπως αποζω ίσως καθ' όλον τον βίον μου,
αλλ' ανωφελής εις τους άλλους τε και εις εμαυτόν. Συναινέσετε άρα,
Μεγαλειότατε, μετά δυστυχίας τηλικαύτας και βασανισμούς, δυ
να μένους χρησιμεύσαι προς απότισιν κακουργημάτων, όπως η ζωή μου

μετατραπή εις συνέχειαν βασανισμών, ή μάλλον εις αγωνίαν σκληροτέ
ραν του θανάτου; Τον θάνατον, Μεγαλειότατε, προτιμώ, εάν η
υμετέρα Μεγαλειότης με εγκαταλείψη και εάν μη, μέγας και εύψυχος,
επί τέλους ευδοκήσατε, ίνα με σώσητε από των φρικωδών βασανισμών,
εν οις επίμονον μίσος κατεδίκασε τον βίον μου.
«Εάν το μίσος τούτο, όπερ εφεύρε τόσας συκοφαντίας, όπως συντρίψη
εμε εν τη γνώμη της Α. Μ. του αυτοκράτορος Αλεξάνδρου, μή αρκε
σθεν διά της αυστηρότητος της φυλακίσεώς μου, όπως αποτρέψη την
δικαίωσίν μου ενώπιον του ενδόξου αδελφού υμών, θέλη εισέτι την εκ
μηδένισίν μου, όπως κάλλιον ασφαλίση το απόκρυφον των απεχθών μη
χανορραφιών αυτού εάν μή υψωθή υπέρ εμού η φωνή των ανθρώπων,
των γινωσκόντων τα πράγματα και απολαυόντων της κοινής υπολή
ψεως, ίνα δικαιώσωσιν ευκόλως την διαγωγήν μου τολμώ πιστεύων,
ότι, καθ' ην στιγμήν εξαιτούμαι την προστασίαν του ηγεμόνος μου και
ήδη ευεργετου μου, το καθήκον μοί επιβάλλει, όπως αποπειραθώ της
δικαιολογίας μου ενώπιον της υμετέρας Αυτοκρατορικής Μεγαλειότητος,
εμπιστευόμενος τη φρονήσει υμών γεγονότα, μέχρι της σήμερον κρυπτό
μενα εν τώ στήθει μου, και ών η αποκάλυψις πρόκειται αναγκαία, ίνα
τύχω της οφειλομένης μοι δικαιοσύνης,
«Πάντες σχεδόν οι περί της επαναστάσεως των Ελλήνων γράψαντες
έκριναν εύλογον, όπως λαλήσωσι και περί εμού, και, κατά τον Αυ
στριακόν Παβ ν ί τινας άλλους λιβελλογρά θίους
ριακον μαρα τηρη την και τινας αλλους λιοελλογραφους μισθιους
της αυτής κυβερνήσεως, φιλοτιμούμενοι προς αλλήλους, τας αυτάς επα
νέλαβον συκοφαντίας, επ' εμού πάντα συνεσώρευσαν τα σφάλματα και
πάσαν κατέβαλον δύναμιν, όπως παραστήσωσιν έμε ενώπιον του κοι
ΥΟU γεΟΥ/ μανιωδώς φιλόδοξον, ος εν τη παράφρονι εξάψει αυτού και άνευ
ελπίδος σωτηρίας έσυρε το έθνος αυτού εις την απώλειαν. Ουδέν τούτου
ψευδέστερον. Το έθνος ειργάζετο προς αναγέννησιν αυτού, πάσαν κατα
βάλλον προσπάθειαν, και συνεννοείτο διά τινος μυστικής εταιρίας πολύν
χρόνον, πριν ή καταχρήσεις και διαφωνία, διακινδυνεύουσα την ύπαρ
ξιν αυτής, αναγκάσωσι τους διευθυντάς της εταιρίας, ίνα πέμψωσιν εις
την Πετρούπολιν και μοί εμπιστευθώσι την ανωτάτην διεύθυνσιν ταύ
της. ό κίνδυνος ήδύνατο γενέσθαι μέγας. Επίστευσα, ότι η ώρα του
ζήλου εσήμανε δι' εμέ, και, την συμβουλήν του κόμητος Καποδιστρίου
λαβών, εδέχθην. Αν δε τότε το έτος 1820 αρχόμενον, καθ' ην εποχήν
η οθωμανική Πύλη διεκήρυξε θανάσιμον πόλεμον κατά του Αλή πασσά

των Ιωαννίνων. Το περιστατικόν τούτο, όπερ συνεχώρει τοις Ελλησι τον
εξοπλισμόν, προήγαγε την εξαψιν και τας ελπίδας αυτών εις το άκρον.
Ουδαμώς εγενόμην ο έσχατος, όπως διακρίνω τα εκ τούτου προκύψοντα
ώφελήματα.
«ό κόμης Καποδίστριας, ον συνεβουλεύθην, συνεφώνησε προς την
γνώμην μου, εύρετα σχέδια και τας παρασκευάς μου καλάς και καταλ
λήλους, και μοί συνεβούλευσεν, ίνα ενεργήσω και επιχειρήσω την έναρξιν
τούτων, μη δεικνύων δισταγμόν τινα περί της επιτυχίας (α). Αύτη εφαί
νετο αυτώ συνδεομένη προς την πολιτικήν της Ρωσσίας, όταν οι Ελλη
νες κατώρθωνον διά των προσπαθειών αυτών την απόσεισιν του ζυγού
της πύλης όταν διά της δυνάμεως των όπλων και της θέσεως αυτών
ανθίσταντο κατά των Τούρκων, εθεωρούντο αν ώς ελεύθεροι. ίδου ή
αρχή, εφ' ής εστηρίχθη πάσα ή επιχείρησις, και καθ' ήν ενήργησα εν
πάση πεποιθήσει, πιστεύων, ότι η Α. Μ. ο Αυτοκράτωρ ήν εντελώς σύμ
φωνος, ώς αυτός ούτος ευδοκήσας μοί ώμίλησε πλειστάκις εν Πετρου
πόλει και εν Τσάρσκοι Σελώ. Αληθές, ότι η Α. Μ. ώμίλει πάντοτε
αορίστως, αλλά πάντοτε επίσης μετ' ευμενείας τοιαύτης, οία εξήπτεν
έτι μάλλοντάς ελπίδας μου και μετέτρεπεν εις βέβαιον μέλλον. Νο
μίζω, ότι ακούω έτι αυτού λέγοντος προς εμέ μετά της συνήθους αυτό
αγαθοσύνης: «Ουκ αποθανούμαι ευχαριστημένος, ει μη κατορθώσω τι
»διά τους ατυχείς Ελληνάς μου. Σημείον μόνον εκ του ουρανού ανα
»μένω προς τούτο και θέλω διακρίνειν αυτό ουχί άλλως, ή όταν μοί υπο
»δείξωσι τούτο αυτοί οι Ελληνες, καθιστάμενοι άξιοι όπως ώσιν ευτυ
»χείς, και δυνηθώ ειπείν. Βλέπετε αυτούς; Ζητούσι την ελευ
»θερίαν αυτών εισιν άξιοι ταύτης βοηθήσω μεν αυτοίς.
» Πλήν μετά φρονήσεως, προσέθετε. Πρέπει να σκεφθώ και εγώ επί τού
»του. Μία σφαίρα, παρά τον Ιστρον ριπτομένη, πυρπολήσει σύμπασαν
»την Ευρώπην». -
«Αγνοώ, εάν το εν ταις εκφράσεσι της Α. Μ. του Αυτοκράτορος
περιεχόμενον αόριστον έπεισε τον κόμητα Καποδίστριαν, θεωρήσαντα
περιττόν να πληροφορήση τούτω περί των καθέκαστον όλων μου των
σχεδίων, ών προεθέμην. Αλλά τότε, σφάλλων, με εμπόδισε, και εις το
σφάλμα αυτό οφείλω πάσας τας δυστυχίας μου.
«Αλλως δε, ει και μη έσχεν η Α. Μ. ο Αυτοκράτωρ γνώσιν των
καθέκαστον, ή κατά την στιγμήν της εκρήξεως, βέβαιόν εστιν, ότι συνε
φώνει επί της αρχής, και από του έτους 1816 γνωρίζων την ύπαρξιν

της μυστικής εταιρίας, υπέτρεφε σχέδια, άπερ συχνάκις άφινε διορώ
μενα, εν ώ ώμίλει, όταν οι Ελληνες ήρχοντο ικετεύοντες την προστα
σίαν και την γενναιότητα αυτού, και πάντοτε απήρχοντο πεπληρωμέ
νοι ευεργετημάτων. Οι Ελληνες ούτοι πανταχού επανελάμβανον μετεν
θουσιασμού τας πλήρεις ευμενείας εκφράσεις της Α. Μ. του Αυτοκρά
τορος, και τας ελπίδας, ας έδιδεν αυτοίς διά το μέλλον. Ούτως έσχη
ματίσθη προφητική τις ήχώ, αντηχούσα κατά πάσαν γωνίαν της Ελλά
δος και υπεκκαίουσα πάσαν καρδίαν διά του ιερού πυρός του ενθουσια
σμού και της προσηλώσεως εις την πατρίδα. Εις την αιτίαν ταύτην επί
σης οφείλεται η άπειρος επιτυχία και το αποτέλεσμα των επιστολών
μου και των μυστικών προκηρύξεών μου προς τους προύχοντας και τους
καπετανέους της ξηράς και της θαλάσσης, ώς και ο ζήλος, ο χαρακτη
ρίσας τάς πρώτας επιχειρήσεις, εκτελεσθείσας διά τόσω ελαχίστων μέσων,
« Με κατηγορούσι κατά μείζονα λόγον, ότι κακώς εξελεξάμην την
στιγμήν και εξώθησα λίαν τα πράγματα. Αλλ', όταν η επανάστασις της
Νεαπόλεως και του Πεδεμοντίου εξερράγη, μοί απέβη αδύνατος ή ανα
χαιτισις της δοθείσης ωθήσεως, ώθήσεως εντελώς ξένης κατά την αρ
χήν εκεινης, οι ης παρεσύρθησαν τα ταραχωοη πνευματα των δυο του
των χωρών εις την αποστασίαν. Ουδαμώς απέκρυπτον εμαυτό τάς
ψευδείς κατά των Ελλήνων εξαχθησομένας τυχόν συνεπείας αλλ' ήτο
πλέον οψε της ώρας, και αι προσπάθεια μου εις ουδέν άλλο ήρκεσαν,
ή όπως βραδύνωσι μόνον επί τινας μήνας το κίνημα μέχρι της στιγμης,
καθ' ήν πιεζόμενος πανταχόθεν και πληροφορούμενος υπό ασφαλών πη
γών, ότι η Πύλη υπήρχεν εν γνώσει της συνωμοσίας και ο κίνδυνος
επέκειτο, υπεχρεώθην, όπως δώσω το σύνθημα, ριπτόμενος εν ταις δύο ή
γεμονείαις, και, συρομένης εις αυτάς όλης της προσοχής της Πύλης, δυ
νηθώσι πολλαι της Ελλάδος επαρχία παρασκευασθήναι ευκολώτερον. ff
βραδύτης, όπως ζητήσω την οριστικήν άδειάν μου, εις το κατεπείγον
τούτο οφείλεται προ παντός δε εις την σκέψιν του κόμητος Καποδι
τρίου, ότι, εάν μή ήμην πλέον εν τη ρωσσική υπηρεσία, τούτο εξησθέ
νει επί του πνεύματος των Ελλήνων το ηθικόν αποτέλεσμα της επιχει
ρήσεώς μου. Εξ ίασίου μόνον εζήτησα την παραίτησίν μου από της Α.
Μ. του Αυτοκράτορος, και εν τη αυτή επιστολή, εν ή εξέθετoν αυτώ
ακριβώς την διήγησιν ολοκλήρου της επιχειρήσεώς μου. Hυδόκησεν η Α.
Μεγαλειότης, ίνα δεχθή την επιστολήν μου μετ' αγαθότητος, και λα
λήση προς τον κόμητα Καποδίστριαν περί είμου ευμενώς.

 

είδού Μεγαλειότατε όλα α Η V. Ο υκά και ".."
ου, Μεγαλειο τα τε, ολαι αι συνωμοσιαι και η μηχανορραφια
αύτη, ήν η αυστριακή διπλωματία κατά την σύνοδον της Λουβιάνης
κατέστησεν εν καιρώ ύφασμα φρίκης και κακουργημάτων και, επειδή
η Α. Μ. ο Αυτοκράτωρ ηρνείτο πιστεύσαι εις τούτο, η αυτή διπλω
ματία, όπως πείση αυτόν, έσχε την ανήκουστον θρασύτητα, ίνα δείξη ε
τούτω αλληλογραφίαν επίβουλον μεταξύ εμού και των φιλελευθέρων
των Παρισίων, Αναξιοπρεπής δολιότης, αλλ επιτυχούσα, διότι τότε
μόνον η Α. Μ. ο Αυτοκράτωρ, κύπτων εις αποδείξεις, ας επίστευεν αλη
θείς, κατέθλιψεν ημάς, έμε μεν εγκαταλείπων εις το μίσος της Αυστρίας,
ο δε έθνος εις την εκδίκησιν των Τούρκων, συμβουλευομένων, το δε εθνος εις τη ι ρκων, συμοουλευομενων, οοδδηηγγοουυ
μένων και υπηρετουμένων παρ' όλων των Ευρωπαίων φίλων αυτών,
«Εις υμάς, Μεγαλειότατε, ανήκει ήδη, να με κρίνητε εις την .
υψίστην φρόνησίν σου και εις την δικαιοσύνην σου απόκειται η απόφα
σις περί των δικαιωμάτων, άπερ δύναμαι έχειν εν τη προστασία, ήν
τολμώ επικαλούμενος, Και ταύτην ζητώ και ώς παλαιός στρατιώτης
υπηρετήσας μεθ' όλου του δυνατού ζήλου, και ώς άνθρωπος,είς ον μακραί
δυστυχία παρέχουσι το δικαίωμα, όπως ικετεύση τα ισχυρά απεικονί
σματα του Θεού επί της γης.
«έκ Ειέννης τη 2 [14] ιανουαρίου 1828.
«(υπογ) ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΙΙΣ» (α).

 

 

Взгляды русского царя о положении греков до Конгресса в Экс-ла-Шапель - Иоанн Филимон, "Опыт написания истории Греческой Революции", том 1, стр. 6:

 

Αναμνήσεις προη
γούμεναι έφερον αναμφιβόλως εις το σημείον εικασιών μεγάλων τόσω
μάλλον, όσω εγνωρίζετο ο αυτοκράτωρ Αλέξανδρος διατελών υπό
το κράτος των ιερών αρχών της θρησκείας, συχνάκις δ' ώμίλει περί
της απελευθερώσεως των δούλων εκ των υπηκόων αυτού, και, πλήρης
αισθημάτων υψηλών και αξίων μεγάλου ηγεμόνος, ου μόνον το βασί
λειoν της Πολωνίας εναντίον της θελήσεως των ευγενών Ρώσσων απο
κατέστησε τότε συνταγματικόν, αλλά και την αίτησιν τών αρχόν
των της Λιθουανίας παρεδέχθη επιτρέψας αυτοίς συνταγματικήν
την κυβέρνησιν. Ειδικώτερον δε, ευαισθητών επί τοις δεινοπαθήμασι
των Ελλήνων, συχνάκις υργίζετ κατά των Τούρκων, ους απεκάλει
βαρβάρους; «Οι βάρβαροι μ' ενοχλούσι . . . Οι βάρβαροι προς ουδέν
εισιν ικανοί» και, ότο ώμίλουν αυτω περί της εξώσεως τούτων εκ
της Ευρώπης, απεκρίνετο μετά περιπαθείας «Υπομονή !» Αλλ'
επήλθε μετ' ου πολύ η εν Ακυίσγράνω (Εξ-λα-σιαπελλ) σύνοδος,
καθ' ήν ολέθριοι κατά των λαών κεραυνοί έχαλκεύθησαν. Δυστυχώς
την ευθύνην της εκτελέσεως τών φρικωδών αποφάσεων ταύτης συνε
μερίσθη και η Ρωσσία, και τοιαύτη ελπίδων μεταβολή δεινούς παρά
τοις Φιλικοίς ενέσπειρε δισταγμούς καιι φόβους,

После принятия руководства Филики Этерией, Александр Ипсиланти пригласил на разговор Каподистрию, и попросил у него аудиенции царя, чтобы сообщить тому о том, что со дня на день Ипсилантием будет поднято греческое восстание, на что Каподистрия сказад, что этого делать не нужно (поскольку императора утомили войны, и он не даёт аудиенций по этому вопросу), и, когда Ипсиланти настаивал, Каподистрия ответил ему, что он сам поговорит об этом с царём (для этого он попросил срока в 8 дней), для чего Ипсиланти должен предоставить свои прошения к царю в письменном виде, однако по прошествии восьми дней Каподистрия явился к А. Ипсиланти и сказал ему, что не смог поговорить с царём на эту тему, потому что тот вовсе не хочет войны с Турцией, и опасается осложнений в отношениях с Англией. Но кроме этого Каподистрия ничего несказал такого, что бы отвергло Ипсиланти от идеи начать восстание - Иоанн Филимон, "Опыт написания истории Греческой Революции", том 1, стр. 32 - 34:

 

Επανελθών δε τη επιούση ο Ξάνθος, εξηγήθη καθαρώς περί της
αποστολής αυτού, και την αρχηγίαν της Εταιρίας προσφέρων τούτω
προσείπε τους ακολούθους λόγους: «Ο Θεός, Πρίγκιψ, σάς προσκα
»λεί να οδηγήσητε τον λαόν αυτού, τον νέον Ισραήλ, εις την γην
»της επαγγελίας. Ο Θεός ευλογεί ήδη άνωθεν την αρχηγίαν, την ο
»ποίαν σάς προσφέρει το έθνος». Τη επαύριον ο Υψηλάντης εδέχθη
αυτήν και μεθ' ημέρας οκτώ, εν αναρρώσει ών και μή εξερχόμενος
του στρατώνος των σωματοφυλάκων, ενώ κατώκει, προσεκάλεσεν εις
δείπνον τον φίλον αυτού Καποδίστριαν. Τότε εξηγήθη προς τούτον τα
της αποστολής του Ξάνθου και την δεκτην γενομένην παρ' αυτού αρ
χηγίαν. Ο Καποδίστριας ουδεμίαν αντέταξεν εναντίαν γνώμην, και
υπεστήριξε μάλιστα την απόφασιν του Υψηλάντου. Ούτος δε χαίρων
και λαβόμενος της χειρός αυτού ηρώτησε: «Τίνα, Κόμη, έχετε γνώ
»μην, όταν οι Έλληνες επαναστατήσωσι κατά του σουλτάνου; Εναν
»τία άρα θέλει είσθαι η Ρωρσία, ή βοηθήσει, αν ουχί δι' όπλων,
»όπερ ουκ αξιώ, αλλά τουλάχιστον δι' υλικών μέσων;- Ο Κα
»ποδίστριας απεκρίθη: «Αρκεί η εμφάνησις ολίγων χιλιάδων επανα
»στατών κατά την Ελλάδα, όπως η Ρωσσία συνδράμη εκ των ενόν
»των.- Ουδέν πλειότερον, είπε τότε ο Υψηλάντης, επεθύμουν ανα
»δεχθείς την αρχηγίαν, και θέλω να ομιλήσω τώ αυτοκράτορι επί
»του προκειμένου». Προς τούτο μόνον απήντησεν αρνητικώς ο Κα
ποδίστριας ουχί δι' άλλην αιτίαν, αλλά διά τα προηγηθέντα ένεκα
του Καμαρηνού, ειπών: «Μην ομιλήσετε υμείς γνωρίζετε, όσα προ
"ολίγου συνέβησαν δυσάρεστα. Αλλά, και εκτός αυτών, τοσούτον ο
»αυτοκράτωρ έβαρύνθη τον πόλεμον, ώστε ουδεμίαν ακρόασιν δίδει,
»όταν περί τοιούτου ζητήματος πρόκειται». Επιμένοντος όμως του
Υψηλάντου, εζήτησεν εγγράφως τα αιτήματα τούτου, όπως σκε
φθη περί του τρόπου, δι' ου ήδύνατο την υποστήριξιν αυτών παρά τώ

αυτοκράτορι, άμα τυχών καιρου άρμοδίου. Και ο μεν Υψηλάντης, δι'
όλης τότε εργασθείς της νυκτός, απέσGττειλε ταύτα τη επιούση διά του
Ίωάννου Μάνου ο δε Καποδίστριας έταξεν οκταήμερον προθεσμίαν.
0ύτως ο Υψηλάντης, όλως πεποίθησις και ελπίς, κατηχηθείς και
ιμοδοτήσας κατά την τάξιν, έδωκε το αφιερωτικόν αυτού γραμμα,

 

...

 

Ληξάσης δ' εν τοσούτω της οκταημέρου προθεσμίας, ο Καποδί
στριας ελθών προς τον Υψηλάντην, εξέθετο το όλως αδύνατον της
προς τον αυτοκράτορα παρουσιάσεως ζητημάτων τοιούτων, ως ουδό
λως διατεθειμένον εις πόλεμον κατά της Τουρκίας και εις περιπλοκάς
μετά της Αγγλίας, Αλλ' αφ' ετέρου και ουδένα άλλον αποθαρρύνσεως
λόγον προσέθετο.

Ответ Александра Первого в Лайбахе на просьбу А. Ипсиланти, отправленную к нему туда, о помощи восставшим грекам (царь разжалует Ипсиланти с генеральского чина и вообще со службы в русской армии; царь официально осуждает действия оного; графу Витгенштейну отдаётся приказ соблюдать русскими войсками на реке Прут (границе с Дунайскими княжествами) строгий нейтралитет в отношении беспорядков в Княжествах; об этих решениях царя извещается русский посол в Константинополе, который лроден в свою очередь известить об этом турецкие власти, одновременно давая самые дружественные заверения относительно мятежа Владимиреску в Валахии, и заверить, что политика России совершенно противоположна интригам мятежников, поскольку Россия стремится к соблюдению подписанных договоров до буквы) - Иоанн Филимон, "Опыт написания Истории Греческой Революции", том 2, стр. 127:

 

επήλθε διά
ταγμα του αυτοκράτορος της Ρωσσίας Αλεξάνδρου, διαλαμβάνον
«Α. ό πρίγκιψ Αλέξανδρος Υψηλάντης διαγράφεται εκ των ελέγ
χων της στρατιωτικής υπηρεσίας τής Ρωσσίας
«Β'. ό Αυτοκράτωρ αποδοκιμάζει επισήμως το επιχείρημα αυτού,
ίνα μη δύνηται έχειν ουδεμίαν ελπίδα συνδρομής παρά της Ρωσσίας
προς υποστήριξιν
«Γ. Διατάσσεται ο κόμης Βιτγενστέιν, γενικός αρχηγός των επί
του Προύθου και εν τη Βεσσαραβία ρωσσικών στρατευμάτων, να δια
τηρή αυστηροτάτην ουδετερότητα και αμεροληψίαν ώς προς τας εκρα
γείσας ταραχάς εντός των δύο Ηγεμονειών
«Δ. Κοινοποιούνται αι αποφάσεις αύται τώ εν Κωνσταντινουπόλει
πρέσβει της Ρωσσίας, και ούτος διατάσσεται, να γνωστοποιήση μεν
ταύτας τη υψηλή Πύλη, επαναλαμβάνων ενταυτώ τας ειλικρινείς και κα
θαράς διαβεβαιώσεις τας επί της αποστασίας της Βλαχίας (ή του Βλαδι
μηρέσκου) δοθείσας αναγγείλη δε ρητώς, ότι η πολιτική του Αυτοκρά
τoρός εστι και έσεται αλλοτρία των ραδιουργιών, δι' ών επαπειλείται η
ησυχία οιουδήτινος τόπου ότι πάσα τοιαύτης φύσεως ενοχή αντίκειται
εις την ευθύτητα των σκοπών του Αυτοκράτορος και ότι ώς προς τάς
σχέσεις της Πύλης ουδ' άλλον έχει σκοπόν, ουδ' άλλην τρέφει επιθυμίαν
παρά την διατήρησιν και την ακριβή εκτέλεσιν των υφισταμένων συνθη
κών μεταξύ των δύο Δυνάμεων».

Отставка Александра Ипсиланти и отправка им своего прошения к царю о помощи, а также прошения молдаван, чтобы Россия гарантировала им безопасность на случай турецкого вторжения в Молдавию для подавления мятежа, что вытекает из договоров России и Турции - Иоанн Филимон, "Опыт написания истории Греческой Революции", том 2, стр. 86 - 87:

 

Ούτως ο Υψηλάντης εκήρυξε τας Ηγεμονείας ουχί ώς το σημείον
της επαναστάσεως, αλλ' ως ορμητήριον προς την Βουλγαρίαν και την
Ελλάδα. Ανήσυχοι όμως οι άρχοντες της Μολδαυίας, επεκαλέσθησαν,
δυνάμει των μεταξύ Ρωσσίας και Τουρκίας συνθηκών, την ένοπλον με
σολάβησιν της πρώτης κατά της βράδιον ή τάχιον ενδεχομένης στρα,
τιωτικής εισβολής της δευτέρας. Προς τούτο και ο Σούτσος και ο Υψη,

λάντης συνεφώνησαν, αμφότεροι υποστηρίξαντες συγχρόνως την αίτη
σιν των Μολδαυών και προς τον εν Λουβιάνη αυτοκράτορα Αλέξανδρον
και προς τον εν Κωνσταντινουπόλει πρέσβυν Στρωγανώφ, όπως έχη
γνώσιν των διατρεχόντων και κάμη εν περιστάσει τα αναγκαία προς
το τουρκικόν υπουργείον βήματα, μεχρισού λάβη τας οδηγίας του αυ
τοκράτορος. ίδίως δ' ο fψηλάντης απηύθυνε τότε πρώτον προς τον αυ
τοκράτορα Αλέξανδρον την από της στρατιωτικής υπηρεσίας της Ρωσ
σίας παραίτησιν εαυτού, και εκτιθέμενος την αποστολήν, ήν υπέρ της
πατρίδος έλαβε κηρύξας την επανάστασιν ταύτης, επεκαλείτο την
ισχυραν αυτού αρρωγήν υπέρ των ομοθρήσκων λαών και της δικαιοσύ
νης. ό φέρων εκ του στρατοπέδου του Γαλατά το γράμμα του Υψη
λάντου προς τον αυτοκράτορα, διέβη της Βιέννης τη 10 μαρτίου, ό αυ
τοκράτωρ, αναγνώσας τούτο, είπε συγκεκινημένη τη καρδία τους ακολού
θους λόγους: «Πάντοτε έλεγον, ότι ο καλός ούτος νέος έχει γενναία φρο
»νήματα» (α). Αλλ' η κατάστασις των ευρωπαϊκών πραγμάτων υπήρχε
τότε δεινoτέρα, η πρότερον. Η σύνοδος του Τροππώ, συγκροτηθείσα κατά
τον οκτώβριον του 1820, όπως ρυθμίση τα ιταλικά πράγματα συμφώνως
προς τας αρχάς της Ιεράς Συμμαχίας, απεφάσισε την κατάργησιν του
συνταγματικού πολιτεύματος της Νεαπόλεως, Οι δ' αυτοκράτορες της
Ρωσσίας και Αυστρίας και οι βασιλείς της Πρωσσίας και Νεαπόλεως,
προσκληθέντος εσχάτως του τελευταίου, μεταβάντες κατά τα μέσα ια
νουαρίου του 1821 εις την Λουβιάνην, ανέθεσαν τη Αυστρία την διά
των όπλων επάνοδον της προτέρας τάξεως εν τη Νεαπόλει. Αλλ' εκ
της αντιστάσεως, ήν υπέστησαν οι Αυστριακοί, κρίνοντες οι σύμμαχοι
περί της μεγάλης ισχύος του επαναστατικού εν Ευρώπη πνεύματος,
εσκέπτοντο ήδη περί μέτρων γενικωτέρων κατά παντός επαναστατικού,
κινήματος, όπου αν ανεφαίνετο τοιούτον. Τίνας άρα έκαμε τας εντυπώ
σεις εις τους συμμάχους του αυτοκράτορος Αλεξάνδρου ή ταυτόχρονος
ρήξις του ελληνικού πολέμου,

 

Сам текст послания А. Ипсиланти к императору России в Лайбах - там же, стр. 131 - 132:

 

«Μεγαλειότατε.
«Εάν αφ' ενός ελυπήθην, διότι η Υ. Μεγαλειότης αποδοκιμάζει την
ναρξαμένην παρ' εμού επανάστασιν, αφ' ετέρου όμως χαίρω βλέπων, ότι
νή Υ. Μεγαλειότης ουχί μόνον αναγνωρίζει το δίκαιον της κοινής των
» Ελλήνων επιθυμίας, αφ' ής και εγώ ώρμήθην, αλλά και πρόθυμος δεί
»κνυται, ίνα μεσολαβήση υπέρ τούτων προς την οθωμανικήν Πύλην.
» Εντεύθεν δε, ώς και εκ της αποφάσεως, ην έχει η Υ. Με γαλειότης,
» όπως διατηρήση την μετά της Τουρκίας ειρήνην, εξάγω, ότι η Υ. Με,
»γαλειότης μόνον το μέσον αποδοκιμάζει, ουχί δε και την αίτησιν των
» Ελλήνων και επειδή, προκειμένου περί πατρίδος, ουδόλως περί έμαυ
του σκέπτομαι, μετά προθυμίας αναδέχομαι την ευθύνην του κινήμα,
»τος όλην, και συγκατανεύω προς την κατάπαυσιν τούτου, Αλλ', ότε,
»ώς η Υ. Μεγαλειότης ουδόλως αμφιβάλλει, αι μεν διαπραγματεύσεις,
»ικανώς δύσκολοι ούσαι, πολύν απαιτούσι καιρόν, οι δε Ελληνες κινή
»σαντες τέως τον πόλεμον, και δυνάμεις συγκεκροτημένας έχoυσι, και
» αδιάσειστον την απόφασιν, όπως τύχωσι της αυτονομίας εαυτών, εν

»τοιαύτη περιστάσει αδύνατος αποβαίνει η κατάθεσις των όπλων, ειμή
»διά των ακολούθων όρων, ους υποβάλλω τη Υ. Μεγαλειότητι εν ονό
»ματι αυτών, παρακαλών
«Α"ν ίνα χορηγηθώσι προς έμε τα μέσα της εις την Ελλάδα ασφα
Σλούς καταβάσεως μεθ' όλων, όσων έχω στρατευμάτων
«Βον Δοθώσι τοις Ελλησι τέσσαρα φρούρια, δύο κατά την Πελοπόν
»νησον και δύο κατά την Στερεαν, εξ ών λογισθήσεται έντο της Πρε
» βέζης
«Γον ίς βάσις των διαπραγματεύσεων ληφθή η αυτονομία της Πε
»λοποννήσου, όλης της Στερεάς και των Νήσων, κεκινημένων ήδη όλων
» των μερών αυτών.
«Ταύτά εισι τα ζητήματα, άπερ προτείνω ενδίδων εις την θέλησιν
τής Υ Μ λειό γητΟ Εάν ν παραδε θώσι. - ---ν- , - - - - - -
»της r. Μεγαλειοτητος. μη παραδεχθώσιν, ως στρατιώτης της πα
»τρίδος μου εξακολουθήσω τον πόλεμον και επιδιώξω τον υπέρ αυτής
»θάνατον. Εωσού δε λάβω την απάντησιν της Υ. Μεγαλειότητος, θέλω
»μένειν ώχυρωμένος εν τοις ορεινοίς της Βλαχίας, ουδέν κατά των
»Τούρκων επιχειρών, ειμή εν τη περιπτώσει, καθ' ήν εκείνοι κινήσωσι
»κατ' εμού».

Смягчающий тон императорского ответа (сделанный от имени императора Александра Первого ответ на указанное обращение А. Ипсиланти со стороны Иоанна Каподистрии) - там же, стр. 324 - 327:

 

(α) Ιδού η επιστολή του Καποδιστρίου προς τον Αλέξανδρον Υψηλάντην,
«Πρίγκιψ μου.
«Λεύβάχ 14 μαρτίου 1821.
«Λαβών την από 24 φεβρουαρίου υμετέραν επιστολήν ο Αυτοκρά ι
τωρ, τόσω βαθυτέραν ήσθάνθη θλίψιν, όσω αείποτε εξετίμησε το ευγε
νές των αισθημάτων, ών εδώκατε δείγματα εν τη υπηρεσία αυτού.
Πόρρω λοιπόν απείχεν η Α. Α. Μ. όπως πιστεύση, ότι εμέλλετε αί
φνης παρασυρθήναι υπό του πνεύματος εκείνου του παραλογισμού, όπερ
φέρει τους ανθρώπους του καθ' ημάς αιώνος, επιλανθανομένους των
πρωτίστων καθηκόντων αυτών, εις αναζήτησιν αγαθού, ουδόλως ελπι
ζομένου άλλως, η διά της αυστηράς τηρήσεως των παραγγελμάτων
της θρησκείας και της ηθικής. Η τάξις της γεννήσεως υμών, το στά
διον, όπερ εξελέξασθε, η δικαία υπόληψις, ην έκτήσασθε, τα πάντα ε

ενί λόγω παρείχον υμίν την ευκαιρίαν και τα μέσα, όπως φωτίσητε
περί των αληθών αυτών συμφερόντων τους προύχοντας εκείνους της Ελ
λάδος, τους δεικνύοντας τόσω φυσικήν προς υμάς εμπιστοσύνην. Αναμ
φιβόλως εν τη φύσει του ανθρώπου έγκειται η έφεσις της βελτιώσεως
της τύχης εαυτού, και βεβαίως πλείσται περιστάσεις ενέπνευσαν τοις
Ελλησι την ευχήν, ίνα μη μείνωσι ξένοι προς την ιδίαν αυτών είμαρ
μένην. Αλλ' αράγε διά της αποστασίας και του εμφυλίου πολέμου
δύνανται κολακεύεσθαι περί της επιτυχίας ενός τόσω εξόχου σκοπού,
Δύναται άρα ποθείν την αναγέννησιν αυτού και ανύψωσιν εις την βαθ
μίδα τών ελευθέρων έθνος τι διά σκοτεινών υπενεργειών, διά ζωφωδών
σκευωριών, ό Αυτοκράτωρ ουδόλως διανοείται τούτο, έσπευδεν, ίνα εξα
σφαλίση τοις Ελλησι την προστασίαν διά των μεταξύ Ρωσσίας και Πύ
λης συνομολογηθεισών συνθηκών αλλ' ήδη τα δυνατά ταύτα αποκτή
ματα παραγνωρίζονται, αι οδοί της νομιμότητος εγκαταλιμπάνονται,
και υμείς δείκνυσθε θέλοντες, ίνα προσκολλήσητε το όνομα υμών εις
συμβεβηκότα, πασιφανώς αποδοκιμαζόμενα παρά της Α. Α. Μ.
» Η Ρωσσία διάγει εν ειρήνη μετά του οθωμανικού κράτους. Η εν
Μολδαυία εκραγείσα επανάστασις επ' ουδενί λόγω δικαιολογήσει ρήξίν
"τιγα. μεταξύ τών δύο κρατών. Αλλως διερρηγνύμεθα αν μετά της
τουρκικής κυβερνήσεως, προσεφερόμεθα εχθρικώς κατ' αυτής και παρε
βιάζομεν την πίστιν των συνθηκών, ευνοούντες, έστω και δι' απλής
σιωπηράς συγκαταθέσεως, επανάστασιν, σκοπούσαν την ανατροπήν δυ
νάμεως, μεθ' ής η Ρωσσία εκήρυξε και κηρύττει ώς έχουσα σταθερούς
σκοπούς προς διατήρησιν σχέσεων ειρήνης και φιλίας.
»Και κατ' άλλην δε σκέψιν, τίνα στιγμήν εξελέξατε, να προσβάλη
τε την Πύλην ; Αυτήν εκείνην την στιγμήν, καθ' ην διαπραγματεύσεις,
οσημέραι γονιμώτερα αποτελεσμάτων ευτυχών καθιστάμενα, περιβάλ
λουσι την ειρήνην διά νέων εγγυήσεων αυτήν ακόμη την στιγμήν,
καθ' ην αι απαιτήσεις της υμετέρας οικογενείας έμελλον ικανοποιηθή
ναι, ο δε Σουλτάνος, ώς γινώσκετε, προυτίθετο, ίνα αποδώση υμίν πλή
ρη και εντελή δικαιοσύνην. Πεπληροφορημένοι περί των τεοιστάσεων
τούτων, καιειδότες τας ανέκαθεν διεπούσας την πολιτικήν του Αυτοκράτο
ρος αρχάς, πώς ετολμήσατε υποσχεθέντες τους κατοίκους των Ηγεμονειών
την υποστήρηξιν μεγάλης τινος Δυνάμεως; Εάν ήθελήσατε προσηλώ
σαι τα βλέμματα αυτών προς την Ρωσσίαν, οι συμπατριώται υμών θέ
λουσιν ιδείν ταύτην ακινητούσαν, μετ' ολίγον δε αι δίκαια μομφαι αυ

των θέλουσιν επιβαρύνειν υμάς, και αισθανθήσεσθε πίπτουσαν εφ' υμών
μεθ όλου αυτής του βάρους την ευθύνην επιχειρήσεως, ήν μόνα πάθη
παραφρονούντα ηδύναντο υπαγορεύσαι. Αλλ' όμως πάντοτε έχει τις
καιρόν, ιν άποδώση σεβας προς τον ορθόν λόγον και προς την αλή
θειαν έχετε εισέτι εν χερσι την σωτηρίαν των περί υμάς αποπεπλανη
μένων ανθρώπων δύνασθε δε γνωστοποιήσαι αυτοίς τας συνεπείας των
σχεδίων αυτών και υμών. Επανέλθετε από της ολεθρίας ταύτης απο
τυφλώσεως, υπεξαιρούντες αυτούς και διαφεύγοντες και υμείς αυτοί την
εκδίκησιν κυβερνήσεως, εις ην τα πολυτιμότερα συμφέροντα υπαγορεύου.
σι την ανάπτυξιν δικαιοτάτης καθ υμών και κατ' εκείνων αυστηρότη
τος. ό Αυτοκράτωρ ουδεμίαν, ούτε αμέσως ούτε εμμέσως, παρεςει υμιν
συνδρομην, διότι, επαναλάμβανομεν λέγοντες, ήθελεν είσθαι ανάξιον αυ
του το υποσκάπτειν τα θεμέλια της τουρκικής αυτοκρατορίας διά της
επονειδιστου και εγκληματικής ενεργείας μυστικής εταιρίας. Εάν είχε
νόμιμα παράπονα κατά της Πύλης, αύτη δε ηρνείτο την δικαίωσιν αυ
τών εάν εν ενί λόγω η χρήσις της ισχύος των όπλων καθίστατο ανα
πόφευκτος, εις την ισχύν ταύτην προσέτρεχε. Αλλά, μακράν τούτου,
διαπραγματεύσεις όλως ειρηνικαί συνίστανται μεταξύ των δύο Δυνά
μεων και αι διαπραγματεύσεις, ών ήρξαντο οι υπουργοί αυτών, ενισχύ
ουσιν από ημέρας εις ημέραν έτι μάλλον την ελπίδα του γενικωτέρου
αποτελέσματος.
»Σταθμίσατε, Πρίγκιψ μου, τας παρατηρήσεις, ας απευθύνει υμίν ο
Αυτοκράτωρ ώς τελευταίον δείγμα της αγαθότητος αυτού ώφελήθη
τε εκ της τόσω σωτηριώδους προειδοποιήσεως πε ταύτης επανορθώσατε
τό κακόν, όπερ επράξατε ήδη προλάβετε τας καταστροφάς, ας μέλλε
τε επισύραι κατά της ώραίας και ατυχούς πατρίδος υμών. Εάν υπο
δείξητε ημίν τα μέσα προς κατάπαυσιν των ταραχών άνευ παραβιά
σεώς τινος και χωρίς της ελαφροτέρας προσβολής των όρων των υφι
σταμένων μεταξύ Ρωσσίας και οθωμανικής Πύλης συνθηκών, ο Αυτο
κράτωρ ουκ αρνηθήσεται την παρέμβασιν εαυτού παρά τη Τουρκική κυ
βερνήσει, προσκαλών αυτήν εις έμφρονα μέτρα, δυνάμενα την εν Βλα
χία και Μολδαυία επάνοδον της ησυχίας, ής την ανάγκην συναισθά
νονται τόσω βαθέως αι χώρα αύται. Εν πάση άλλη περιστάσει η Ρωσ
σία έσεται απλούς θεατής των γινομένων, ουδε τα όπλα του Αυτοκρά
τορος κινηθήσονται, ουδε υμείς και οι αδελφοί υμών εστε εφεξής εν τη
υπηρεσία της Α. Μ. του αυτοκράτορος. Η Πριγκίπισσα Υψηλάντου ε

ξακολουθήσει απολαμβάνουσα την προστασίαν Αυτού, αλλά καθ' όσον
αφορά προσωπικώς αυτήν επ' ουδεμιά όμως περιπτώσει ο Αυτοκράτωρ
* άνει την είσοδο υμών εις r Η επιστολή "- oιελεύσε
επιτρέψει την είσοδον υμών εις Ρωσσίαν. Η έπιστολή αύτη περιελεύσε
€ - ύ -, η " ν' για νέντ ίν α' r" νομο
ται υμίν διά του βαρώνου Στρωγανώφ, διαταγέντος, α, αφ οικονο
ν ν ι " ν - - - ν
ποιήση ταύτην τη Πύλη, διαβιβάση προς υμάς και προσθέση τάς συμ
βουλάς, μεθ’ ών ο Αυτοκράτωρ εφάπαξ έτι προτρέπει υμάς να συμ
μορφωθήτε.
(υπογ.) ο ΚΟΜΙΙΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ».

Амвросий Франдзис, "Эпитома Возрождения Греции", стр. 233 и далее - о том, как российская администрация Бессарабии наказала тех греков и болгар, которые проживали в Бессарабии, но приготовились перейти границу с Турцией на реке Прут, чтобы примкнуть к мятежу греков против турецкого султана (события конца весны или летом 1823 года) - перевод:

 

В мае или июне (1823 года) в Кишинёые была создана новая гетерия греков, которая имела своё начальство следующим образом: Георгий ПапАс, Карагиорги, Наум Братович (грек, но рождённый в Венгрии) и Дмитрий Венгр, сговорились с элитой некоторых сёл за Дунаем в Болгарии, которые прибыли якобы для торговли в Бессарабии, в целях договориться подготовить - они со своей стороны в Болгарии, а Карагиорги с кем сможет перейти через Молдавию (где господарствовал Иоанн Стурдза), и, не тронув Молдавию, прибыть в условленное место, собраться там вместе с болгарами, и выступить, если условия это дозволят. В этой гетерии было очень много народа, и предмет поначалу удерживался очень умело в тайне. Все видимые вожди её, которыми были Димитрий Схинас Фессалоникиец, Димитрий Вулгарис, Димитрий ХОтзоглус Вулгарис, Яннакос БелУкбаши Эпирот, занимались организацией этого похода с большой осторожностью и умением, а Георгий митрополит Иринупольский предоставлял деньги в руки Карагиорги, дабы тот давал по 100 грошей каждому греческому солдату на русской службе, чтобы тот отбывал в Грецию. Однако Карагиорги использовал эти деньги на данную гетерию, поскольку многие из получавших деньги, уходя в сёла Бессарабии, тратил их, после чего возвращался назад, под предлогом того, что их не оставляли перейти границу со стороны Австрии (что и в самом деле происходило во многих случаях), или что им не хватило денег на расходы (1),

 

Среди дурих членов гетерии был и Хаджи Михали Сливенский, который потратил большие средства в этой гетерии, даже выступив в Прашово, где ждали болгары, греки и венгры, чтобы выступить в упомянутый поход, дабы прибыть в ту самую часть Болгарии, куда должны были стечься и те, что находились в Бессарабии. И вот они, подготовившись, выступили, с их указанными вождями, во-главе солдат к берегу Прута, откуда ночью им предстояло перейти в Молдавию, имея готовыми 100 козаков, которых возглавлял болгарин из Габрово в Болгарии, а также они имели 4.000 болгар из числа колонистов в Бессарабии, которые были посвящены в эту гетерию своими собственными священниками.

 

Но к несчастью находившиеся в Бессарабии были преданы правительству неким арменином, зятем Манук-бея (2) и по этому поводу старик Инзов начал вести расследование с большой мягкостью и медлительностью, отозвав однако обратно в Кишинёв солдат-греков.

 

(1) Сей метод и воспрепятствование исхода военных породили эту новую гетерию.
 

(2) Банкира Мустафы Байрактара, некогда занимавшего пост великого везиря в правление Махмуда Второго.

 

Но правительству не удалось извлечь из них ничего, кроме того, что каждый из них направлялся на свою родину, не говоря, что ожин из них знает другого. При всём этом, греки из крепостей были посажены в заключение в Кишинёве, то как только их лидеры Шахин Ходзоглус и другие один за другим скончались в заключении, то после этого следом солдаты по прошествии короткого времени были освобождены, и тогда некоторые из них приняли российское гражданство, а другие бежали, и никто не стал их искать. И таким образом этот поход рассеялся так ничего и не сделав. А Карагиорги, отбыв оттуда, прибыл в Грецию совместно с Наумом, и Наум скончался (1), а Карагиорги принял участие во многих сражениях и оказался замешанным во многих делах в Греции, полностью окунувшись в дело Борьбы за независимость, и совершив много жертв и услуг любимой Родине. Вот как окончательно завершились все события, связанные с Дакией.

 

(1) ο Καραγιώργης ελθών εις την Ελλάδα (το 1823), απήλθεν εις
το Μεσολόγγιον υπό την οδηγίαν του Μαυροκορδάτου είτα παρευρέθη
επί Ιμπραχήμη εις την μάχην τού Νεοκάστρου με τον Χατζή Χρητον
παρευρέθη δε και εις την Πολιανήν της Δραμπάλας με τον Γενναίον Κο
λοκοτρώνη, και μετά του Περραιβού με το Μακεδονικών τάγμα. Eχρη
μάτησε δε και εκατόνταρχος υπό τον Καραϊσκάκην εις την μάχην του
Χαϊδαρίου, και εις την κατά των Αλβανών εν Δομπρένια μάχη 18ήμε
ρονύκτια είτα εις το Δίστομον και εις την Αράχοβαν, εις την Δελιτζαν
και Τουρκοχώρι, και πάλιν εις το Δίστομον κατά του Ομέρ Πασσά
έπειτα δε εις την εν Πειραιεί μάχην μετά του Καραϊσκάκη, κακείθεν
μετέβη εις την Κρήτην μετά του Χατζή Μιχάλη, όπου εφονεύθησαν όλοι
οι εις την εκστρατείαν εκείνην απελθόντες, εκτός 22 μόνον διασωθέν
των. Αλλ' ό άγαθός ούτος αγωνιστής από την πολλήν εξοικονόμησιν και
αντιβράβευσιν πτωχεύει τα μέγιστα, και μετέρχεται τον βακοπώλην εκ
δανείων οικονομώντα κεφάλαια της βιομηχανίας του, τον οποίον επισκεφ

θέντες αυτοψί ασθενή όντα, έθρηνήσαμεν την αξιοδάκρυτον και άθλιαν
του κατάστασιν, ότε είδομεν και τα διάφορα αποδεικτικά των λαμπρών
του στρατιωτικών εκδουλεύσεων,
Τα αποδεικτικά δε αυτά είναι έκδεδομένα και υπογεγραμμένα ώς εφεξής. -
Αποδεικτικών της 20 Ιουνίου 1821 δια τας εν τω Σκουλενίω άνδραγα
θίας του, υπογεγραμμένον παρά τού Φλωρεστίου Λουκά, του Εμμανουήλ
"Εσφιγμενίτου, τού Παναγ. Α. Πανσέατου, του Διογενίδου, και του Φω
τίου Ηλιάδου,
Έτερον παρά του Χριστοφορ. Περραιβού, του 1827.
Έτερον παρά του Χατζή Χρήστου, (1833)
Έτερον παρά του Γ. Αγαλοπούλου (1833)
Έτερον, παρά του Μαυρίκου, του Βασιλείου Αθανασίου, του Κ. Πα
λάσκα, και Νικολάου Τζομπάνου (1833)
Έτερον, παρά του Γ. Αινιάν, και Ιω. Φιλήμονος (1833)
Εξ αυτών των αποδεικτικών βεβαιούνται όλα τα περί αυτού ενταύθα
εξιστορηθέντε

 

 

Проблема с «русской помощью» грекам или кому бы то ни было еще заключается лишь в том, что цари ПРИСВАИВАЛИ СЕБЕ - то бишь узурпировали - право на «покровительство» того или иного народа. Иными словами они претендовали на роль политических сутенёров. И в этом смысле Россия всегда с конца 18 века как минимум ОТРИЦАЛА субъектность разного рода народов - в том числе коренных «папуасов» Балканского полуострова, типа греко, болгар, сербов или черногорцев. Все эти «папуасы» рассматривались лишь постольку, поскольку были проводниками российской империалистической политики, и российских интересов.

Как известно, в 1816 году по поводу Восточного вопроса (то есть отношений с Османской империей и ее дальнейшей судьбы) была сформулирована «доктрина Нессельроде», которая рассматривала всю проблематику отношений с Турцией как ВНУТРЕННИЙ вопрос Российской империи. Иными словами, царизм присваивал себе право произвольного вмешательства в дела Турции, стабильно выставляя себя законным покровителем православных народов Турции (фактически претензия на власть над такими народами).

В этом смысле самовольный мятеж греков, вызванный не тайными инструкциями о его начале от царя через его спецслужбы, а простым порывом, НЕ МОГ НЕ ВЫЗВАТЬ осуждения царя. Царь планировал использовать папуасов в собственных интересах, подергивая ниточки для управления своими марионетками, тогда как признание субъектности папуасов в его планы не входило - это ограничивало бы его влияние в регионе на будущее. Так оно и случилось. Но все дело в том, что ситуация была на самом деле иной, чем представлялось царю и его чиновникам, и по сути своей узколобой политикой они попросту упускали то, что с математической точностью наверстать им уже было не под силу.

В то же время, остальные Великие Державы не могли допустить дальнейших односторонних решений со стороны России в отношении Османской империи - Россия и так при Екатерине Великой слишком много нахапала от Турции (Крым, вытеснение турецких интересов и присутствия с Северного Кавказа, Бессарабия и пр.). В этом смысле Европейские Державы начали политику сдерживания России в отношении Турции. Греческие мятежники умело использовали такие противоречия между Европейскими Державами и Россией для достижения своих целей, и обретения субъектности.

Наконец, большим отдельным вопросом является поведение во всей этой суматохе русофильской фракции греков, заботливо создававшейся и щедро спонсировавшейся Россией к 1821 году на протяжении уже свыше полувека. Русофильская фракция стала первой реально формировавшейся политической партией греков - позже она возникла в чистом виде, под своим естественным названием Русофильская партия. Сам по себе факт создания партий, ориентированных на иностранные Державы - это явное отрицание политической субъектности греческой нации и государства. Отбрасывая в сторону все иные преступления этих партий, данное преступление (отрицание греческой субъектности) - самое большое из таковых преступлений. И в этом смысле Русофильская партия, начавшая реально формироваться с прибытием Димитрия Ипсиланти в Грецию в 1821 году со значительными средствами (казной Филики Этерии) в качестве уполномоченного от своего брата, официального главы Филики Этерии, Александра Ипсиланти, будучи первой из формировавшихся среди греков ориентированных на другие Державы партий (тем самым провоцируя консолидацию тех, кто предпочитали Англию или Францию, в такие же партии) - была зачинателем подобного мерзкого преступления, в виде отрицания политической субъектности греков.

Как бы то ни было, русофилы Греции проводили внутри страны пророссийскую пропаганду, раздувая в ней антизападную истерику по поводу и без - включая использование исторических мифов и сакральных жертв «порабощенного Западом действующего режима власти в Греции». Такая пропаганда время от времени, особенно в периоды кризиса, пользовалась среди значительной массы необразованного народа, значительной популярностью.

Также, хотя начало формирования в Независимой Греции Русофильской партии и следует отнести ещё к самому началу мятежа в Морее, то есть к 1821 или самое позднее к 1822 году, тем не менее окончательно эта партия была сформирована после убийства Каподистрии, а сам Каподистрия в роли первого президента Греции после обретения ею независимости стал катализатором, вокруг которого сконцентрировались все пророссийски ориентированные силы в Греции.

В свете сказанного ключевую роль в изучении политики, на которую ориентировались греческие русофилы, имеет период управления Грецией Каподистрии. Но его следует рассматривать отдельно от Греческой Революции: начав править ещё до ее окончания, Каподистрия завершил свое управление страной уже после того, как восстание греков завершилось их победой.

Крым

А насколько Крымское ханство можно было считать частью Османской империи? Или это скорее номинальный вассал был, который мог своевольничать? И мысль такая возникает, что у османов могло и не быть сил, чтобы так вписаться за Крым, чтобы Россия его не получила. Логистические чисто проблемы, что просто не могли большую армию туда перекинуть быстро? А может вообще не хотели особо помогать крымскому хану, мол пускай этот злобный буратино сам решает свои проблемы с Россией?)))

Сообщение отредактировал Ventrell: 11.03.2025 - 10:00

Крым

А насколько Крымское ханство можно было считать частью Османской империи? Или это скорее номинальный вассал был, который мог своевольничать? И мысль такая возникает, что у османов могло и не быть сил, чтобы так вписаться за Крым, чтобы Россия его не получила. Логистические чисто проблемы, что просто не могли большую армию туда перекинуть быстро? А может вообще не хотели особо помогать крымскому хану, мол пускай этот злобный буратино сам решает свои проблемы с Россией?)))

Насколько я помню, практически все крымские ханы, кроме последнего (который был ставленником России) получали назначение от турецкого султана. Кто не получал турецкого «ярлыка» - законным ханом не считался, а считался бунтарем и его быстро свергали.

Логистические проблемы были. Но они ничего по сути отношений Турции и Крыма не меняли: логистические проблемы были и в других местах, включая Морею и Албанию. Но это не заставляло султана отказываться от этих земель. А Мальту осаждали вообще черти где и без логистики.

Хану помогать хотели. Даже после захвата Крыма русскими и отмены ханства в 1783 год - практически в нарушение Кючук-Кайнарджийского мира 1774 года с Турцией - Османы не отказались от Крыма. Это была базовая причина Русско-турецкой войны 1787 - 1791 годов.